Dagje naar Bergen aan Zee

Het trouwt wat af de laatste tijd! Het heerst. Wij reisden daarom dit weekeinde naar Noord-Holland en maakten het volgende mee: Belofte Op weg naar een belofte gaan wij Oceanisch gekleed het strand tegemoet Het weer wispeltuurt Maar laat ons toe… Getuigen nemen hun tijd, zuid wart met west Een trouwcontract verbergt zich even Maar de bedoeling is tastbaar… Daarna trekt de zee weer, de binding met de oceaan De wind aanvaardt vandaag geen vliegers Maar mijn walvis is nabij Ik ruik hem in de golven… Zout licht schittert kristal Een felle uitspatting van stralen Na het zand golft water met kracht De stroming legt zijn wil op… Bergen later in roes van Soul, mystiek en een verdwaasde druïde Jong grut tiert welig en ruikt steeds meer naar duin De bruidsmeisjes wemelen wat tussen ons in De ingetreden nacht zoekt zijn weg naar morgen Een nieuw pad die ochtend naar het strand verderop Alles dan anders dan gisteren Als de belofte van de dag ervoor wegdrijft met het tij

Het moest eens gebeuren

Droef nieuws, een dood gedierte. Nou Kees, sterkte ermee! Voor Kees Begint ooit ergens tussen de vlooien aan de Maas Half dood gevonden, overleeft op karakter Een leven de wereld rond hoog op pootjes Iel maar vol kloten voor een dame Altijd en overal voor en achter het decor Het insect, harig klein dwergdier Zwart rank lijf, lange snuit, flappe oortjes De batterij wat leegjes laatste tijd Blind als een kip, starend naar niks Doof als de nacht, blaffend naar alles Nu terminaal uitgelaten Konijnen vangen op een eeuwig jachtveld Smoezel is historie!

Onderweg naar AH

De buurman van volgens mij bijna 90 met zijn stokoude rode Lada met hoge museumfactor is natuurlijk met zekere regelmaat het mikpunt van mijn voyeurisme. Waarom geen mikpunt van Blogspot? Hij staat boven het leven en overzichtelijk dicht bij de dood (dat hebben er wel meer de laatste tijd). Hij heeft grijze manen. Vast ooit paard geweest. Zittie weer in te parkeren tussen alle hondenkeutels. En echt zomer is het ook niet meer lang, voor mijn gevoel: Grijze manen Rood rommelt de oude Lada over besmuikt plaveisel Fris waait het en woest golven de grijze manen De zomer gaat zijn laatste fase in Straalt nog even zwak maar strak blauw Een tijdloos saluut naar een ondergaand land De winter tegemoet “Blijf nog even” lijkt de lucht te zeggen “Wacht met je grijze manen En stop met sterven tot het winter is” “Wanhoop niet”, schreeuwt zijn oude ziel “Doodgaan kan altijd nog En wij golven - bezeten van kracht - de zomer uit”

Hoe het allemaal zo kwam

Hoe kom je er nu bij om een pont over het IJ te nemen? Of ik niet wat beters te doen had soms? Nou dat zit zo: Douwe besloot dat je een goede theaterproductie gewoon maar beter zelf in beheer kunt houden en vroeg wat vrienden om hulp. Dit gebeurde eigenlijk al een week geleden, maar goed... Theater aan de wal Ondergedompeld in golven van vragen Gedrenkt in verbazing over sporen kunst van verlangen Dolen zij dromend door de brokstukken van gespeelde glorie Aangewaaid worden zij door de geur van diesel en zilt, Waar doorheen zich aan wal resten mengen van noeste arbeid bebloed met tranen Nu ontvlamt plots de getemde passie van de argeloze bezoeker Als de magie van deze hemelse plek hem omhelst Waar de historie van een zeevarende natie ooit doofde En stellingen nu brokstukken cultuur hoog moeten houden Ga kunst! Kom en zwelg in de aandacht van het moment Ga mens! Vrij en ontbloot deze plek van geheimen Kom maar ruimte. En spiegel je in de schone zeilen op het water The show goes on!

Opstarten!

Kwam vorige week op het pontje van A'dam CS naar de NDSM werf een hele berg mooie dingen en inspiratie tegen: NDSM en MIG Een boei groot als een mini bolt op uit het IJ Het luidklotsende water spat hoog op tegen zijn zij Verend brengt een gevaarte mij langs een graansilo vol werk De blokkendoos van een megalomaan En weg ben ik! Huizenhoog torent een stalen wand van een zeeschip Maakt mij klein als een mens op een platte schuit Vervoert mij, prikkelt mijn jongenzijn Bij het passeren van de zwarte duikboot aan bakboord De wal ontvangt mij, de kranen wuiven De vergane kracht van een manshoge diesel Werkloos en vergeten onder bergen grauwe trossen Fermenterend staal verwringt het beeld van verloren moderniteit Het veer komt voor sommigen nooit meer terug Naar het land van dukdalven en gras tussen de kasseien De afgekalfde betonnen kade van de werf die ooit bloeide Als het water weer geduldig op nog een boot wacht Houdt een kraan zijn adem in Scheert de wind doelloos door zijn karkas En wacht de hoogbejaarde onderzeeër Al jaren op zijn laatste uitje Naar de schrootman om de hoek En de zwaan als romanticus, drijft statig weg als een twee Afgelopen weekeinde vond ik in een van de muizenvallen die ik had geplaatst een stuk pluimvee. Ook vogels kun je dus vangen met een muizenval. Best zielig: Koolmees Droog knakte er iets in de koolmees Het was zijn nek die brak En dubbelgevouwen lag het gevederte daar Verfomfaaid verwrongen in de muizenval