Alleen in de massa

Een bedoeld micro-vakantietje afgelopen dagen liep uit op harde slavenarbeid. Gelukkig waren er mooie momenten, ook vandaag nog. mooie momenten (1) van veraf is de man een kleine vlek op de rots uitgelicht in de ondergaande zon van de man uit gezien is de rotswand groots het licht onvergetelijk en het moment extatisch de zon gaat onder de man klimt verder het licht gaat uit de man komt boven mooie momenten (2) duizend mensen lopen zwijgend over straat ondergedompeld in de herfststad staan zij gelaten de grauwheid toe geanimeerd staat een groepje te praten bij een voordeur hun sigaret snel op te roken als paria’s met hun verboden ding verderop draait een man zich om in de massa en gluurt even naar een mooi stel billen naast hem un petit moment de joie mooie momenten (3) een man op zoek naar zijn zoon een vader met goede bedoeling graaft zijn jong op uit het stof…

Wereld vol herfst

Nou dan toch erg winderig aan het worden en herfst enzo. Houtkachels weer aan, plu alweer kapotgewaaid en best veel vocht overal. Maar volgens de kranten gaat het ver weg nog veel slechter, ver weg, ver. Bush meets mr. president ‘Een blauwgroene gloed van exploderende transformatorhuisjes’ wat wind waait het dak van een huis en het regent: Wilma raast als bezeten over akkers van overvloed zonder stroom nu geen airco rot voedsel weg in de warmte boert de Mac slecht deze week en praat Jeff eens bij met George een corpulent volkje vlucht als wederkerend tijdverdrijf maar in de Karakorum blijft het nog dagen donker

Fly and drive

Net voor zonsondergang op de A13 richting Rotterdam zag ik drie ooievaars zitten op de verlichting van de snelweg. De fabeltjeskrant leek er niets bij. Boven de snelweg op één poot kijkt de ooievaar uit over de asfaltbaan snel raast veel blik onder de vogel door naar Rotterdam het deert het dier niet echt maar ik bezie het pluimvee boven mij hoog en vrij en voel me zeer sardien

Ontheemd

Beelden van een wreed verstoord vasten in de Karakorum. Vlak onder de hoogste bergen van de wereld. Herinneringen van jaren geleden komen terug. Toen ook Rammadan, maar waren wíj ziek en keken zíj toe... Pakistan oktober 2005 een engel broos onder stof uit gekropen dagen nadat de aarde beefde een mens in een doek een vuurtje tussen twee stenen voor een huis van vodden. Honger een redder met helm kon slechts doden bergen bergen doden een land ingestort een natie naakt ontzield en nog niet houdt het beven op

Beslommeringen op een dinsdag

Goed lijkt het niet te gaan allemaal. Dingen doen hun best tegen te zitten, maar soms word je er toch bijna weer vrolijk van. Da's het voordeel van het managen van je eigen gedachten: Medusa en de kwal Hard loopt zij stuk op een blok halfbevroren onwil koud vocht druipt gestaag kil is het er en vies In het pakhuis vol leeglopers met afgestompte geesten bestiert een vleugellamme kwal zijn mieren maar de hardwerkende insecten voeren gedwee weinig uit Hol worden woorden dan leeg zijn gedachten en langzaam het hoofd doof Een levende oester krimpt voor citroenzuur krimpt haar oester als zij een hard stukje in haar koffie vindt een afgebeten tand van woede… Walging Als een Medusa zit zij zo in een land zonder zon versteende mensen om haar heen slangen nestelen op het hoofd en bijna wordt een vliegend paard uit haar bloed geboren Maar dan keert het tij sterven vaders af zonder einde Wordt rouw ruw ontdaan van zijn ingetogen pantser En de vleugellamme kwal met precisie Vergruizelt onder zijn eigen ijsblok Smeltijs wordt weerwater wegspoelt de kwal

Het rijk der fabelen

Een zeer vermakelijke poetryslam in Amsterdam verder en wat minder geinspireerd door Haagse poeten, is het tijd voor een nieuwe ronde verhalen, hoewel ik het nog even rustig aan probeer te doen... Voer voor de naaktslak diep in mij groeit iets dat bijna zo groot is dat het door gaten in mijn schedeldak naar buiten kijken kan ik besef ik ben bewust ik besta iets schiet mij als een pijl voorbij het is een leven met haast snel als water ongrijpbaar als zand gewichtloos als een helder idee ik spiegel mijzelf in een glas wijn grijs worden mijn slapen nu nog niet maar later zeker groeven doorklieven mijn aanschijn niet dat ik oud ben, maar toch… het wordt kouder ik koester het moment volg een achtergelaten voetstap neergelegd door een ander die erop uitgekeken was ik herinner me mijn gedachten laat een voetstap na vol leegte de contour van mijn voet niet meer dan een richting ik denk ik ben ik word lichter en dan valt het oog op een val met dode muis waar een naaktslak vol vraatzucht zich vergrijpt aan het kreng en een volgende ben ik

Ieder zijn kruis

Op een druilerige dag lopen we aan tegen een kruis van steen op een overwoekerd terrein, een oude grafsteenhouwerij met groeve. We zijn onder de indruk van het kruis, het terrein en hun eigenaar: De steenhouwer Handen staan krom, knokkels doen pijn, het lijf is op. Als hij zijn beitel voorgoed neerlegt, trekt een groef door zijn doorleefde ziel. Nog één keer zet hij voet in zijn mijn: Hier ooit hakte hij de oorsprong uit een blok, leefde hij van de oogst van steen, was zijn broodheer de dood, verliezen de kruizen nu de strijd met het struweel. Nog één keer keert hij terug naar huis, wist hij zijn voetstappen achter zich uit, wacht zijn Esther op hem aan tafel, staart hij naar de klok boven de deur, en wacht daarna alleen nog zijn eind. Langzaam stollen verlangens, kwijnen beelden op zijn netvlies weg, valt zijn groeve ten prooi aan vergetelheid.

Op het randje

Een ontmoeting met een groepje oudere mannen met handicap op een terrasje op de grens tussen België en Frankrijk. Onze buurman wacht zenuwachtig op zijn koffie… Gebroken vleugels Scharrelend strijkt het gezelschap neer mannen met gebroken vleugels ergens op de grens tussen mens en dier. Staart de kralende eksteroog mij aan mooi glimmen zijn schoenen een rode regenjas als nieuw lijkt de man mijn buur een vreemde vogel. Staat zijn instinct op scherp rusteloos als een roofdier zijn fijne gelaat in plooi. Passeert daar een dienblad bier op weg naar… wéér niet voor hem, naar de wilde kat die ritmisch beweegt. En kwijl druipt uit een misvormd aangezicht op een dure trui van lamswol. De stemming is vrolijk, De mannen zijn uit, Laven hun verenpracht aan de zon Die voor oktober zomers schijnt Komt het dienblad ten derde male onze pluimbuur in lichte paniek, zijn rondje nou alweer vergeten? Slaat dan zijn geknakte vleugel naar de wanhoop en kegelt zonder willen zijn koffie van het vierde blad…