Gebroken

Zware kost op woensdag. Nog zo labiel als een zwangere vrouw op weg naar ma in Schevingen. Die moest immers gewoon haar boodschapjes hebben... Knap Klem tussen een onthutst moederdier vol gekke ideeën en een beer die niet meer gromt, zwalkt het gemoed vrolijk heen en weer. Stinkt de stad onfris uit zijn oppervlakkig grote bek. Knevelt een dorpsbandig bestaan de vrije geest. Gaan trouwe honden wat benepen kijken. Als dan een rotsvast zelfbeeld vergruist en woorden staken, ontmannen emoties, weet ik het niet meer, knapt er iets in mij.

In een ooghoek

Sleedoornbessen gejaagd afgelopen weekend en daarvan moet likeur gemaakt. Om weckpotten te kopen op weg naar Xenos op maandagochtend door een slaperige stad. Iemand nam mij waar: ZAP! In de zon ligt een saai leeg plein op maandag. Een jongen op een klapstoel voor de muur bespeelt een haperende toets van zijn ding en aanschouwt daarmee de wereld. Ziet dan een mij van verre en zapt hem weg met zijn nieuwe functie op dat ding.

Onstuimig voor de storm

Keuzes moet je af en toe maken, maar het kan lang duren voor je door hebt dat het keuzes zijn. Je mijmert wat af op een nazomerdag in september... Leegte na de beer Het ruist en rent door hard over een kruispunt, emotieloos nog, in tijden zonder zijn. Voor de storm lijkt het stil, maar onstuimig weer razen gedachten, trekken voren in een kleurrijk leven, geven richting aan wat komt. Even verderop de vervlakking, waar tijd bepaalt wie zijn, toeters en bellen vraat bevelen, regeren veel, middelmaat en gemak. Dicht tegen mij aan kruipt de passie, droom ik, onhandig loeder, maar in stijl. Eigen zaad diep geborgd ontkiemt, eigenheid van de grond af opgebouwd maakt tijd ondergeschikt aan ik ben.

Weer achter mijn bureau

De dood voorbij en het leven spoedt voort. Hard en onzinnig, voelt het zo. Effe wennen hoor! Rauwe gedachte Met nadruk spraken zij, gedragen door emotie. Als een rots in de branding stonden zij naast de kist, voor de leegte. Daarna kwamen dromen en slapen duurde nachten lang. Een bitter ritme van normaalheid wil wederkeren, maar herinneringen aan de toekomst vertragen gedachten.

Herfst in Landgraaf

Bedankt iedereen die er vrijdag bij was! Nog een keer mijn laatste woorden aan de dikke beer... De dikke beer voor altijd Dikke beer Lieve dikke beer Lig je dan Koud en stijf Nooit meer racen in die rode Dinkey Toy Geen 'ach wat!’ meer of ‘kwatsj!’ Geen vlees meer op zondag Geen gewandel of boeiende mengsels woorden Stomme ziekte Maar gelukkig nu ook Geen pijn meer Geen onzekerheid meer Geen getrek meer aan het leven Sta op! Leg je stok neer Doe je schoenen aan En ren weg Dan pak ik in gedachte je hand nog één keer Voel ik die weer heel even Kort krachtig diep warm Rust nu lieve beer Rust maar uit En maak je niet meer dik

In het dorp aan de grens

Verzeild bij oom Wiel die mij vol trots liet zien wat hij allemaal in huis had. Plek zat voor een hele hoop spulletjes. Directeur moet hij worden, bedacht ik me... Directeur van het museum voor zielige spulletjes Voor oom Wiel Bedolven onder verzameld werk een directeur met ziel onder de arm op zoek naar iets met lede ogen in het museum voor zielige spulletjes Slijt een ding aan de passant die het vergeet overmand door overdaad en de roestfactor der materie Als dan op weg naar het stort wat overtollig spul ontsnapt tiert de vrouw van ziedende woede Kruipt de directeur in zijn schulp Zit zijn ziel weer op zijn plek Want de spulletjes zijn gered

Weesverhaaltjes

De Dikke Beer is niet meer! Momenten rond zijn dood. Vrijdag gaan we hem begraven: Leven voor de dood Even stokt het leven houdt Morpheus zijn adem in luisteren zij aandachtig praten zij met de dode die nog ademt alsof zij elkaar altijd zullen blijven verstaan ….. Tijd doden Tijdens het sterven duren uren dagen duren dagen uren duurt een leven lang doodgaan tijd duurt de dood eeuwig ….. Gromt Een vliegtuig met propellers maait moeizaam door de lucht gromt in zijn vlucht gromt als de beer die nog even blijft tot hij zichzelf opheft …. Game over Wij waren er bij een mooi moment duurde het en nu is hij vrij De beer is weg de tv staat weer aan het vaderwezen was

Een zwoele avond

Doodgaan doe je maar een keer in je leven. Mooie naast moeilijke momenten. Even echt als een voetbalwedstrijd... Schemer In die schemer van dag en leven Een avond klam zwoel als een moeras Verzakt het tafereel, mijn beeld uit het lood De man met gelig bevlekt aanschijn haalt adem Telbaar langzaam, uitgesproken Vredig al, in pose van de dood Aan zijn bed zijn zoon Op weg naar rouw Een diepe band in sluimer Geen woord hoorbaar Slechts de rochel Geen samenzijn merkbaar Slechts gevoel Geen emotie zichtbaar Maar ieder is dichtbij En dan licht het geschemer even op In de tv beelden van een voetbalmatch…

Take a rest

Des levens. De beer heeft niet lang meer, maar wie heeft dat wel? Veel kracht met doodgaan, lieve Theo! Rust Ik zie Een rauw vandaag onttakelt je lichaam Triest gemoed in een van pijn verkrampt omhulsel Trots en angst in opstand Tegen de weg die het vlees gaat, zonder jou nog Wij zien Een man van buiten met draagbare bezieling Draagt de symbolen van zijn geloof Met water van de doop en olie van olijf Een zalvend woord, een warme hand Om kracht te geven voor het sterven Ik voel Je opluchting en overgave De dood nu welkom en tastbaar Rust komt sereen en mooi strak helder nabij De gedachte in vrede met een aflatend lijf De kolkende massa vertraagt Verijst tot een bevroren beeld Mentaal nu dichtbij eeuwigheid

De laatste dag

Ik was me mentaal al aan het voorbereiden op potkachels en gepofte kastanjes, was mijn wintervoorraden weer aan het aanvullen, toen de zomer alsnog toesloeg, eergisteren: Eén moment zomer Tussen regen en getrouw door Vloekt Dries zijn ziel uit zijn keel Krijgt de dikke beer zijn laatste sacrament En slaat de zomer éven genadeloos toe Nog één dag strand dan Hormoonjacht op het zand Een gebaar naar bollende buikjes Vlees in olie voor het laatst ontbloot Het spoor van slippertjes één moment verlengd Want: Morgen gaat de kurk weer op de fles Trekt het licht zich terug En verbleken de gebronsde huiden